عاشقی می خواست به سفر برود. روزها و ماههاو سالها بود که چمدان می بست.
هی هفته ها را تا می کرد و توی چمدان می گذاشت هی ماهها را مرتب می کرد و
    روی هم می چیدو هی سالها را جمع می کرد و به چمدانش اضافه می کرد.
او هرروز توی جیب های چمدانش شنبه و یکشنبه می ریخت و چه قرن هایی را که ته ته چمدانش
     جا داده بود و سالها بود که خدا تماشایش می کردو لبخند میزد و چیزی نمی گفت.
اما سرانجام روزی خدا به او گفت: عزیز عاشق فکر نمی کنی سفرت دارد دیر می شود؟
     چمدانت زیادی سنگین است با این همه قرن و سال و این همه ماه و هفته چه می خواهی بکنی؟
عاشق گفت: عشق و عاشقی سفری دور و دراز است.
  من به همه این ماهها و هفته ها احتیاج دارم, به همه این سالها و قرن ها, زیرا  هر قدر هم که عاشقی کنم
باز هم کم است.
     خدا گفت: اما عاشقی سبکی است. عاشقی سفر ثانیه است,نه درنگ قرنها و سال ها. بلند شو و برو و هیچ چیز با خودت نبر جزهمین ثانیه که من به تو می دهم...
      عاشق گفت:چیزی با خود نمی برم,باشد,نه قرنی و نه سالی و نه ماه و هفته ای را...
اما خدایا ! هر عاشقی به کسی محتاج است.به کسی که همراهی اش کندبه کسی که پا به پایش بیاید, به کسی که اسمش معشوق است...
خدایا چه کنم؟
       خدا گفت: نه,نه کسی و نه چیزی. "هیچ چیز" توشه توست و "هیچ کس" معشوق تو در سفری که نامش عشق است
و آنگاه خدا چمدان سنگین عاشق را از او گرفت و راهیش کرد.
        عاشق راه افتاد و تنها بود و هیچ کس را نداشت. 
           جز خدا که همیشه با  او بود...